Tobias O. Meißner

[a:Tobias O. Meißner|993894|Tobias O. Meißner|https://s.gr-assets.com/assets/nophoto/user/m_50x66-82093808bca726cb3249a493fbd3bd0f.png] heb ik enkele jaren geleden leren kennen via een suggestievraag hier op Goodreads. Toen werd mij zijn 'Dämonen'-trilogie aanbevolen, maar ik zocht alleenstaande boeken. [b:Barbarendämmerung|13608627|Barbarendämmerung|Tobias O. Meißner|https://d.gr-assets.com/books/1362823974s/13608627.jpg|19205329] was toen een uitstekend alternatief, zoals je href="https://www.goodreads.com/review/show/764100934?book_show_action=false" rel="nofollow" target="_top">hier kunt lezen. Toen betrof het een barbaar die z'n weg door het leven baande, maar op de nodige weerstand, maar ook begrip, stootte. De hamvraag was: Wie is de werkelijke barbaar?

In 'Klingenfieber' betreft het een vrouwelijke "barbaar", kwestie van de rollen eens om te draaien. Zij, Erenis, spreekt echter wel, maar stoot ook op de nodige weerstand. En begrip. Dat laatste komt van Stenrei, een eenvoudige jongen die z'n leven graag anders zou inkleuren, met iets meer spanning en avontuur. Hij ziet haar in het bos, is erdoor betoverd - niet door het bos - en besluit haar te volgen. Maar dan heeft Erenis hem in de mot en geraken ze aan de praat.

Erenis heeft als doel alle mannen die zich beter wanen dan haar, of dan vrouwen tout court, een lesje te leren (lees: te doden) via een simpele uitdaging: haar in een duel verslaan. Echter, Erenis is van kindsaf opgeleid tot Klingentänzerin, zwaarddanseres (ruw vertaald). Daarvoor werd ze, samen met andere verstoten of verweesde meisjes, opgeleid in een speciale school, waarbij die opleiding eigenlijk andere doelen (niet direct vrouwvriendelijke) had, maar dat lees je zelf wel.

In elk dorp - bijna elk dorp, want ze is op doorreis - dat ze aandoet, daagt ze de dan aanwezige sterkste man uit om het tegen haar op te nemen. En zoals je kan verwachten, zijn die tegenstanders meestal ondermaats, maar dat weerhoudt haar er niet van haar eigen stijl bij te schaven. De dorpelingen ondernemen niets tegen haar, rouwen eerder om hun doden, en Erenis (en Stenrei) vervolgen verder hun weg. Stenrei heeft zich bij Erenis geschaard, omdat hij geen graten zag in de manier waarop de uitdaging verliep in z'n dorp en hij toch wat meer actie in z'n anders saaie leven wou.

Vanzelfsprekend komen de vele doden ook ter ore van het wettelijk gezag, waarna er op haar gejaagd wordt. Dankzij Stenrei's tips kan ze meermaals ontsnappen en haar weg verderzetten. Vooral nadat ze een oude, voormalige dienster van in de school ontmoet. Erenis verneemt dat haar "zusters" nog leven en besluit hun, na al die jaren, op te zoeken, alsook hun gemeenschappelijke leermeester, met wie ze een groot ei te pellen heeft.

Het is niet allemaal kommer en kwel, niet allemaal doden en opgejaagd worden. Er zijn ook positieve momenten, die vooral tot uiting komen in het tweede deel. En zoals in 'Barbarendämmerung' zit je met de vraag: Wie is de werkelijke barbaar? Pot en ketel. Man vs vrouw. En ook dit verhaal kan je transponeren naar de wereld van vandaag.

----------

Tobias O. Meissner slaagt er weer in, zoals in 'Barbarendämmerung', het verhaal spannend te houden, er een echte page-turner van te maken. Het levert een vlot leesbaar verhaal op, met de nodige afwisseling qua actie, dialogen, kalmere momenten.

Het leest echter als 1 boek, want er zijn geen hoofdstukken, geen speciale onderbrekingen ter vervanging van hoofdstukken; enkel witregels om de zoveel bladzijden. Dan is het bij, bijvoorbeeld, [a:Terry Pratchett|1654|Terry Pratchett|https://d.gr-assets.com/authors/1235562205p2/1654.jpg] en z'n 'Discworld'-verhalen toch iets beter: af en toe een * * *.

Kortweg: Het is geen 'Barbarendämmerung II', maar het volgt eenzelfde soort verhaal. Een aanrader - niet noodzakelijk voor Fantasyfans, maar het helpt wel als je er een bent - als je niet vies bent van wat bloed in je Fantasy en daarbij wat food for thought binnenkrijgt. Of als je, voor de verandering, een sterke vrouw (met de nodige looks, maar die zijn cruciaal in dit verhaal) in de hoofdrol wilt zien.… (más)

Op m'n zoektocht naar andere Duitse schrijvers en boeken, om niet steeds naar bijv. [a:Andreas Eschbach|40381|Andreas Eschbach|https://d202m5krfqbpi5.cloudfront.net/authors/1200336594p2/40381.jpg] of [a:Markus Heitz|355223|Markus Heitz|https://d202m5krfqbpi5.cloudfront.net/authors/1226418960p2/355223.jpg] te moeten grijpen, stootte ik anno 2013 op o.a. Tobias O. Meissner, van wie ik nog nooit gehoord had. Echter had ik in vorig jaar wel een aanbeveling van zijn "rel="nofollow" target="_top">Die Dämonen"-trilogie gekregen. Maar ik was toen (en nog steeds) op zoek naar alleenstaande boeken.

En zo kwam ik bij "Barbarendämmerung" terecht. Eigenlijk had ik deze niet besteld, maar een vriendelijke meneer had 'm samen met andere Duitse boeken besteld, om daarna van krommenaas te gebaren. I'm looking at you, Gert. ;-)

Vanzelfsprekend had ik vooraf enkele recensies gelezen, waarbij de ene al lovender was dan de ander, en sommige lezers/lezeressen zich eerder negatief uitlieten over dit boek. Maar goed, in het kader van variatie en taalontwikkeling besloot ik 'm toch te kopen. Zo slecht zou dat boek toch ook niet zijn.

Bij aanvang bleek een wordenboek toch wel een handig accessoire te zijn, want als ik het niveau moest inschatten, zou ik zeggen: minimum B2, misschien zelfs C1. Maar goed, zoals met alle talen vlot het lezen en begrijpen als je de desbetreffende taal frequenter oefent. Hoewel er een pak woorden instaan die ik niet direct begreep, was het niet moeilijk het verhaal zelf te snappen.

"Barbarendämmerung" is een verhaal met veel geweld, bloed, slachtpartijen en dergelijke. Ik heb al eerder Fantasy gelezen waar Goed en Kwaad mekaar bestrijden (en da's meestal waar het om draait), maar de beschrijving van de acties was niet van een dergelijke grafische aard. Bernard Cornwell, echter, weet wel zijn vertelsels grafisch vorm te geven, dan wel in de Historical Fiction-context.

De barbaar is inderdaad geen doetje. Hij spreekt niet, toont geen emoties, en kan plots in een woede uitbarsten. Al wie hem in de weg staat of hindert, kan het aan de stok krijgen, of eerder zwaard of bijl.

Kati schreef in haar recensie: Brutale Kurzgeschichten mit Tiefgang und der Frage: Wer ist hier der Barbar?

En terecht. De barbaar beleeft allerlei avonturen - verdeeld in enigszins alleenstaande hoofdstukken, hoewel er soms een aansluiting is op een direct voorgaand hoofdstuk -, om het zo te verwoorden, waarbij hij echter steeds bepaalde opdrachten moet uitvoeren in ruil voor verloning/vergoeding. Maar geld is voor hem van geen belang, gezien hij uit een wereld/omgeving komt waar zoiets gewoonweg niet bestaat. Echter, de opdrachten/taken die hij op vraag van mensen (soms een heel dorp of garizoen) dient uit te voeren, maken van hem dan wel een barbaar (wat z'n handelingen betreft), maar als je dan merkt hoe men de barbaar behandelt/beschouwt (want men staat hem in de meeste gevallen, en vooral naar het einde toe, steeds naar het leven), dan kan je je inderdaad afvragen: wie is nu eigenlijk de barbaar? De wildvreemde of de mens?

De titels van de hoofdstukken geven ook aan dat elk verhaal niet een van de bloemen en de bijtjes is, en dat er zeker geen mantel der liefde aan te pas komt. Ook al komt er wel wat liefde aan te pas in bepaalde hoofdstukken, maar die liefde is weer niet zonder gevolgen of voorwaarden. Enkele voorbeelden van titels: Bedrängen, Stehlen, Niederreissen, Plündern, Stören, Zerstören, Überwältigen, ... maar ook Fressen, Saufen, Aufbegehren, ...

Waarom de medeklinkers telkens met hoofdletter werden geschreven, is me een raadsel. Grafische opsmuk?

De omslag deed me denken aan, alleen al omdat ik de tekening vaak zag gepost worden op Facebook, "Guild Wars 2", een computerspel dat ik echter niet ken noch speel. Of men de mosterd daar gehaald heeft, kan ik niet zeggen.

Meissners schrijfstijl is grafisch, vlot, en afwisselend, gezien hij in een bepaald hoofdstuk een eerder poëtische toer opgaat, echter zeer leesbaar en niet zo droog of gehakt als klassieke poëzie, waar ik echt niet van houd.

Er zit diepgang in elk hoofdstuk, het zet je aan het denken over de mens algemeen en hedentendage. Meest recente voorbeeld is bijvoorbeeld de situatie in Oekraïne. Of hoe men in Rusland (en elders) homo's beschimpt, aftuigt, enz. Wie is hier de barbaar? Het volk dat z'n protest/woede uit? De regering die op haar volk schiet, zogezegd voor de nationale veiligheid?

Lang verhaal kort: Dark Fantasy met een heel goor en bloederige rand. Conan The Barbarian is er niks tegen, denk ik. Of het kon zijn broer geweest zijn. Er is geen wereld die beschreven wordt, en da's ook niet nodig. Je hebt ook niet het gevoel dat dat element ontbreekt, want Meissner weet perfect de verhalen te schrijven rond bepaalde thema's of acties. Maar door z'n stijl kan je de rest van de omgeving er zelf bijdenken.

Fantasy met diepgang, niet puur vermakend (nuja, in zoverre dergelijke geweldverhalen vermaken zijn, of je moet een sadist zijn), en daarom des te meer een aanrader!


Deze quote wil ik jullie niet onthouden:

Zerschmettert lag der Vater am Hang. Seine Beine standen in unmöglichen Winkeln ab, wahrscheinlich beide aus den Hüftgelenken ausgekugelt. Aber er sprach verhältnismäßig ruhig, obwohl auch sein Brustkorb eingedrückt aussah, als wäre ein Riese auf ihn draufgetreten. Der Barbar, der einfach des Weges gekommen war, war stehen geblieben und hörte dem Vater nun zu. Er respektierte diese Ruhe im Angesicht des Todes. - EN NU KOMT HET - Schon mehrmals in seinem Leben hatte er die Erfahrung gemacht, dass Sterbende, weil ihnen nicht mehr die Zeit blieb, weniger Unsinn redeten als solche, die noch Leben vor sich hatten.… (más)