Paul Léautaud (1872–1956)

Paul Léautaud is schepper van een enorm oeuvre. Zijn verzamelde dagboekaantekeningen omvatten in de complete Franstalige uitgave zo'n 19 delen en 8000 blz. In de serie Privé-domein zijn 7 delen met een selectie uit deze aantekeningen verschenen, waarvan "Literair dagboek 1893-1921" het eerste is dat ik las. Leautaud hield vrijwel dagelijks zijn dagboek bij. Hij leefde eenvoudig, meestal woonde hij samen, waar hij niet altijd even gelukkig mee was en hij was omringd door honden en katten, die hij vaak van straat haalde en dan in huis nam. Matth. Kockelkoren heeft een selectie gemaakt uit de eerste 3 delen van het "Literair dagboek". De onderwerpen waar Léautaud veel over schrijft zijn: de liefde, zijn moeizame relatie met Blanche en de verhoudingen die hij met andere vrouwen heeft gehad, zijn verstoorde relatie met zijn moeder, over het schrijven en over andere schrijvers en vooral ook over zijn dierenliefde, hij koopt voor uitgehongerde honden of katten regelmatig een portie vlees of neemt ze mee naar huis om ze te verzorgen. Ik had het boek na 50 blz bijna weggelegd, maar naarmate je meer vertrouwd raakt met zijn manier van schrijven wordt het steeds leuker om te lezen. Hij kan beschouwd worden als een vroege voorloper van de Nederlandse dagboekschrijver Hans Warren (Geheim dagboek deel 0-21, 6000 blz).
Enige citaten uit zijn werk:
- Bijna elk moment van je leven denk je aan iets leuks, dat je de volgende dag of de dag daarop te wachten staat, aan allerlei kleine plezierige dingen, wat afwisseling, iets nieuws, dingen die nauwelijks aanwijsbaar zijn, maar die ons zullen veranderen en die, wanneer het zover is, niets blijken voor te stellen.
- Ik zie steeds meer in dat het verlangen naar bepaalde dingen in mijn leven belangrijker is dan het bezit ervan. Het is allemaal één pot nat, vrouwen zijn allemaal hetzelfde, wat je eenmaal hebt interesseert je niet meer en als je eenmaal iets besloten hebt betreur je het al vlug dat je daardoor zoveel mogelijkheden hebt afgesloten.
- Om twaaf uur loop ik door de rue de la Paix weer naar huis en zie dan midden op de Place Vendôme een arme hond liggen, mooi, maar erg mager en doodop. Ik probeer door te lopen, maar dat lukt me gewoon niet. Ik ga naar het zielige beest toe, net als nog een paar andere mensen. Heel gezonde ogen, een natte snuit, absoluut geen ziek beest. Een jongen zegt tegen me: ik woon even buiten de stad, ik wil hem best meenemen en houden. Ik zeg: goed, maar blijf een minuut of vijf bij hem, dan probeer ik eerst wat vlees te kopen. Ik hol naar de rue des Petits-Champs en haal bij een slager voor zes stuiver gekookt rundvlees en ga terug. Er staan wel een stuk of twintig mensen om de hond heen.... Ik dring me door de kring naar voren, leg het vlees op de grond, vlak voor de hond, die het in één hap naar binnen werkt. Je had toen zijn goedige ogen moeten zien, hoe hij met opgeheven kop naar me toe kwam en mijn wang likte.
- Een moeder en zoon, tussen wie binnen een gezin een band bestaat, kunnen woorden krijgen, elkaar in hun woede desnoods allerlei beledigende dingen naar het hoofd slingeren. Wanneer de boze bui over is, doet de liefde weer alles vergeten.
- Ik zie er een soort bewijs in voor het feit dat ik als schrijver geschapen ben voor de anekdote, de kleine voorvallen, feiten, frappante gezegden, kortom, het intieme, onbescheidene, heimelijke van de literatuur.
- De bekende politici zijn allemaal oud-hongerlijders. Maar dit hebben ze allemaal gemeen: zo gauw ze gearriveerd zijn moeten ze een actrice als maîtresse hebben, dat kan niet missen. Dat is voor hen het bewijs dat ze geslaagd zijn en ze doen het niet in het geniep, integendeel, iedereen mag het weten, ze pronken ermee als scholieren die in de wolken zijn als ze met een vrouw gezien worden.
Voor mensen die van dagboekaantekeningen houden is dit deeltje eigenlijk verplichte kost!… (más)