James Fallon

Non-fiction memoir from a research neuroscientist who inadvertently discovered his brain scan is similar to that of the psychopathic killers he had been studying. Fallon is married, has a family, and does not show a history of violence; however, he admits he possesses many of the traits of a psychopath, such as lack of empathy and remorse, unreliability, impulsivity, putting loved ones in danger for the thrill of it, lying, manipulation, and narcissism. He provides plenty of examples from his life that demonstrate these traits. Fallon considers himself a “pro-social” (non-violent) psychopath, which he also refers to as “Psychopath Lite.”

In his words, “Love me or hate me, I was not a criminal. My brain may have looked a lot like those of the murderers I’d been studying, but I had never killed or ruthlessly assaulted anyone. I had never fantasized about committing violence or doing harm to another individual. I was a successful, happily married father of three—a pretty normal guy.”

I found the title intriguing. Ever since I had an extremely unpleasant encounter with a psychopath years ago, I have been occasionally reading about brain science, how psychopaths operate, and how to identify and avoid them. Many people with only a passing idea of psychopathy believe these people are hard-boiled killers, but what some may not realize is that a certain percentage of the population carries every negative trait of a psychopath except the violent criminal behavior. They lack empathy, and can be cold, calculating, superficial, and manipulative. They can also be glib and charming. Fallon estimates two percent of the population are psychopathic. I have read other books that put this figure as high as four percent.

If you are just starting down the path of reading up on brain science, I recommend starting elsewhere to get the basics down before tackling this book for a couple of reasons. 1) Fallon engages in an abundance of scientific analysis and uses jargon unfamiliar to many people. He speaks of chemical neurotransmitters, brain anatomy, psychotropic medications, epigenetic tagging, and similar related concepts, which merit a basic understanding in order to follow his train of thought. 2) He makes a few outlandish claims, which I don’t think anyone without at least a basic knowledge of these concepts would be able to refute, or even know they should be refuted.

Although he tries to remain objective, I do not think he succeeds. He spends a good amount of time excusing and rationalizing his actions. He argues that psychopaths are beneficial to society. In my opinion, his logic is flawed. Of course, I’m not a research scientist, but much of my reading does not lead to the same interpretations. He includes a plethora of personal information, some of which is unnecessary and repetitive, and as should come as no surprise, much of it sounds grandiose. Several chapters read like a thesis.

I found this book a very good guide on how a “pro-social” psychopath thinks. The last few chapters, in particular, are very telling. For example, he states, “But the inherent problem I could not shake is that, try as I may, I really just don’t care. There it is again. I do have some desire to keep the people around me happy, but that’s mostly because it makes my own life easier and more pleasant.” At any rate, it is an interesting memoir, providing you do not accept his conclusions at face value.… (más)

James Fallon deed als succesvol neurowetenschapper een ontdekking in zijn lab die zijn leven op z'n kop zette. Bij het bestuderen van hersenscans van familieleden die als controlegroep fungeerden, stuitte hij op een scan die sterk leek op die van de seriemoordenaars die hij onderzocht. Echt verontrustend werd het toen bleek dat de scan van zijn eigen brein was.
Hoe kon hij, gelukkig getrouwd en vader van drie kinderen, een psychopaat zijn? Was hij in staat tot de gruwelijkheden die sommige psychopaten begaan? In welke mate beïnvloedde zijn genetische aanleg zijn gedrag? Wat was de rol van zijn opvoeding en van het gezin waarin hij opgroeide? Hoe kon hij maatschappelijk zo succesvol zijn?
In De psychopaat in mij zoekt Fallon naar antwoorden op deze vragen. Hij sprak met vrienden en collega's, ging bij zichzelf te rade, dook in zijn familiegeschiedenis en schreef een prachtig en intrigerend verhaal - waarvan toon en handelingen soms iets verraden van zijn breinconditie. Hij legt daarnaast uit hoe de neurologie, genetica en epigenetica van psychopathie in elkaar steken, waarom psychopaten doen wat ze doen, waarom ze bestaan en hoe je met ze om moet gaan.
'Zijn uiteindelijke diagnose is verrassend en kan onze kijk op normaliteit verruimen.' - Nature
James Fallon is hoogleraar psychiatrie en menselijk gedrag aan de School of Medicine, University of California, Irvine, en Chief Science Officer van NeuroRepair.
Toon minder
Recensie(s)
Hoe kan iemand, gelukkig getrouwd en vader van drie kinderen, een psychopaat zijn? De auteur, succesvol neurowetenschapper (1947), ontdekte in zijn eigen laboratorium dat zijn eigen hersenscan sterk leek op die van de seriemoordenaars die hij onderzocht. Was ook hijzelf in staat tot de gruwelijkheden die sommige psychopaten begaan? In welke mate beïnvloedde zijn genetische aanleg zijn gedrag? Wat was de rol van zijn opvoeding en van het gezin waarin hij opgroeide? Hoe kon hij maatschappelijk zo succesvol zijn? De auteur neemt de lezer mee op zijn openhartige en meeslepende zoektocht op weg naar begrip en inzicht van deze verontrustende vraagstellingen. De auteur doet meeslepend en uitgebreid verslag van zijn gesprekken met vrienden en collega's en van zijn onderzoek naar zijn persoonlijk en zijn familiegeschiedenis. Hij licht ook uitgebreid en gedetailleerd toe hoe de neurologie, de genetica en de epigenetica van de psychopathie in elkaar steken, waarom psychopaten doen wat ze doen, waarom ze bestaan en hoe je met ze om moet gaan. Een boek met een bijzonder intrigerend thema.… (más)