Brecht Evens

Na 'Ergens waar je niet wil zijn' en 'De Liefhebbers' vroeg ik mij af of het megadikke 'Het Amusement' nog wel interessant genoeg zou zijn. Of de typische Brecht Evens ecolinestijl me nog wel zou blijven boeien. En of de vele bladzijden mijn aandacht nog wel helemaal tot het einde vast zouden blijven houden. Op al die vragen kan ik met een overtuigd jazeker antwoorden.

Misschien ook wel raar om mij dat af te vragen want bij een roman stel ik mij ook niet de vraag of het zoveelste verhaal verteld door middel van alleen letters mij nog wel zou kunnen interesseren. Toch komt deze bedenking wel vaker in mij op bij stripboeken en grafic novels. Alsof die vorm harder moet werken om gewaardeerd te kunnen worden en door zijn typerende uiterlijk is dat het eerder opvalt dat de maker iets doet wat ie al eerder gemaakt heeft.

'Het Amusement' lijkt in eerste instantie door de ecolinestijl wel op de andere twee boeken en heeft ook wel dezelfde sfeer van het avondleven om zich heen hangen. Maar in dit boek worden een aantal personages op zo'n uitgaansavond gevolgd die elkaar niet kennen en elkaar direct maar ook zijdelings treffen. Een aantal bladzijden zijn ware zoekplaatjes waarin het de beleving gaf om een bekende te vinden in een propvolle bar en dan die opluchting als je diegene dan gevonden hebt.

De personages die worden opgevoerd hebben allen hun eigen complexe geschiedenis en persoonlijke kijk op het leven. Depressie, persoonlijkheid stoornis, criminaliteit, verslaving, het komt allemaal aan bod. Maar nergens wordt iets uitgelegd of direct benoemd. Als lezer kom je er achter door met de personages mee het nachtleven in te stappen.

Deze manier van vertellen heeft diepe indruk op mij gemaakt. Juist het oppervlakkige uitgaansbestaan als decor voor wat de mensen werkelijk bezighouden, waar ze voor vluchten, hoe ze zouden willen zijn. Ik hoop dat Brecht Evens nog veel boeken mag maken.… (más)

While this is an amazing graphic novel, I can't see myself wanting to read it again. I knew about the unsettling undertones before I started reading, which may have colored my experiences, but the interaction that Christine has with Panther and Bonzo and the others are... so palatably wrong and sad and not right that it was honestly hard to watch her go through that. Panther "sniffing her out" by using hide and seek as an excuse to stick his nose in her crotch, him attempting to lick the spots of her, the massage, the big bear hug where he's on his back and she's on her stomach, the disturbing and highly suggestive ending of the twister scene, telling Christine to ask for the key to her room back from her father, all of these made me physically want to tell her to pay attention and tell her dad.

And while I did have some unanswered questions (how did they get in? Were they wearing costumes so she was more confused and couldn't identify them? Why did Panther stay with her after his friends did what they did? If he wasn't into them doing that, why did he invite them over in the first place? Was Bonzo Christine's subconscious or something? How could it be that he was replaced?), the fact that everything was left in a dreamlike hazy state where there were no easy answers was real and heartbreaking. Sidenote: I did think Panther trying to integrate Bonzo into his weird seduction/imaginary world with Christine was pretty funny; Bonzo flatly trying to describe the wonders of Pantherland in mundane adjectives was classic deadpan humor.

Panther changing appearances every panel (just about) was a great touch, as was the visual difference between real Bonzo and Pantherland Bonzo. The hazy uncertainty of it all, except for the terribly uncomfortable black and white scenes, is perfectly depicted by the surreal art style, and the dialogue and constant misdirections add perfectly to the atmosphere.… (más)