Martin Bril (1959–2009)

Op 4 oktober zat ik met mijn zusje en zo’n 50 anderen in het lokale theater waar drie schrijvers voorlazen uit hun eigen werk. Ze hadden er een leuke voorstelling van gemaakt, maar het grote publiek komt daar blijkbaar niet voor. De eerste de beste onbenul noemt zichzelf cabaretier, doet een keer mee aan een festival en trekt dan al volle zalen, maar drie van Neerlands beste schrijvers doen een tournee en moeten het doen met een paar tafeltjes volk. Hoe dan ook, ik had een leuke avond, dus misschien moet ik niet klagen. Na de tijd kocht ik drie boeken, een van elk.

Als eerste las ik het boek van Martin Bril, nieuw en een klein beetje onwennig op het podium. De tour is voor hem een onuitputtelijke bron van inspiratie. Bril is een geweldige observeerder en schreef jarenlang in het Parool, tegenwoordig in de Volkskrant.Ik ben blij met die stap, omdat het Parool hier moeilijker verkrijgbaar is. Bril is de enige opvolger van Carmiggelt, de eerste schrijver die het gewone tot het bijzondere verhief. Zijn stukjes zijn wel wat langer, beperken zich ook niet meer tot Amsterdam. Goed voorbeeld was de column die Bril een aantal dagen na de voorstelling hier schreef over de streek waar ze doorheen kwamen, die ik uitknipte en nu als boekenlegger in dit boek kon gebruiken.

De ondertitel van het boek is ‘en andere kleine klassiekers’, een titel die hij zelf nooit bedacht heeft, maar daarom niet minder waar is. Dit boek is een goede verzameling van zijn columns.… (más)