Alfred Birney

In een septemberdag in 2018 tot blz. 92 gelezen, zoveel informatie dat ik twijfelde tussen overnieuw beginnen of het laten rusten. En daar stond dit boek met die witzwarte rug maar hinderlijk in de huiskamer.

Ongeveer een maand geleden maar weer eens begonnen, hier en daar teruggebladerd, en ja hoor deel I uit. Toen ik eenmaal aan deel II begon liet het boek me niet meer los. Herhalingen en het storende niet weten of de tweede ik persoon nu Alan was, of Philip. Het is Alan. Maar los daarvan, het leest dan als een trein. Het boek blijft tot het einde boeien. Daarna weer opnieuw gaan lezen en dan zie je wat een mooie samenvatting op de 1e bladzijden staat. Nou begint een herwaardering en ga ik parallellen zien. Is er een overeenkomst tussen het kamerolifantje en Droogstoppel in Max Havelaar? Zijn er meer overeenkomsten? Zoals een gevonden manuscript dat in iemands handen komt. In elk geval speelt het ongeveer een eeuw later en wat zijn de omstandigheden veranderd!… (más)

Birney is geboren uit een Nederlands-Indische (Indo) vader en een Nederlandse moeder. De Nederlandse voorouders van zijn vader waren uit het achttiende-eeuwse Schotland afkomstig, vandaar de Engelse achternaam. Birney groeide op in Den Haag; tot zijn dertiende bij zijn ouders, daarna tot zijn achttiende in internaten in Voorschoten, Arnhem en Scheveningen. Hij leidde een bohemien bestaan tot zijn vijfentwintigste, zette zijn eerste verhalen op papier maar gooide ze weg. Hij werd gitaarleraar en introduceerde in tijdschriftpublicaties het gecombineerde noten- en tabulatuurschrift voor gitaristen, dat later grote navolging kreeg.

Toen Birney rond zijn dertigste zijn loopbaan als musicus moest opgeven door een onherstelbare beschadiging aan zijn linkerhand, ging hij serieus verder met schrijven. Hij debuteerde in 1987 met de roman Tamara’s lunapark. In 1991 kreeg hij voor zijn oeuvre (1987-1991) de G.W.J. Paagman-prijs uitgereikt onder een commissie voorgezeten door Aad Nuis. Zijn bloemlezing Oost-Indische inkt. 400 jaar Indië in de Nederlandse letteren (1998) veroorzaakte veel beroering en polemiek binnen kringen van de Indische literatuur. Twee van zijn belangrijkste romans, Vogels rond een vrouw (1991) en De onschuld van een vis (1995), werden respectievelijk in 2000 en 2002 in vertaling in Indonesië uitgebracht. Van 2002 tot 2005 was Birney columnist bij de Haagsche Courant, een baan die hij moeilijk kon combineren met zijn literaire werk. Zijn niet-aflatende verdediging van de multiculturele samenleving werd hem niet altijd in dank afgenomen.… (más)