Voor mijn leeslijst op school las ik de dunne boekjes Homme's hoest en Filip's sonatine maar veel begreep ik er niet van. Later las ik De donkere kamer van Damokles waar ik al meer een beeld bij kreeg, al bleef ik het gevoel houden dat me van alles ontging. Onder professoren kwam altijd op mij over als een heel dik boek en ik was bang dat ik daar ook weinig chocola van zou kunnen maken. Toch kwam ik dit boek enkele jaren geleden tegen op de Deventer boekenmarkt en vond dat ik me er ooit toch eens aan moest wagen.

Met al deze ideeën in mijn achterhoofd ben ik eraan begonnen. Ik was dan ook zeer verrast hoe makkelijk ik deze tekst kon weghappen. Er was helemaal niets moeilijks aan, eerder in tegendeel en nog herkenbaar ook. Een van de professoren krijgt de Nobelprijs voor chemie en hieromtrent ontwikkelen zich bij de mensen om hem heen allerlei meningen en bijbehorende gedragingen. Het is ook nog in de tijd van de studentenopstanden die de huldiging extra ingewikkeld maakt. Alles bij elkaar vond ik deze geschiedenis bijzonder hilarisch en heb me er kostelijk mee vermaakt.

Ik kan me van lang geleden nog herinneren hoe Willem Frederik Hermans in een oude kerk in Amsterdam West geïnterviewd werd, waar ik als student in het publiek zat. Ik vond het een vreselijke man die absoluut niet met andere mensen om kon gaan. Het lezen van Onder professoren heeft mijn mening over W. F. Hermans wel doen veranderen. Hij had een uitstekend inzicht hoe de mensen in elkaar zitten en hoe onderlinge verhoudingen werken. Plus dat hij ook nog een geweldig gevoel voor humor had. Tenminste als hij het boek zo bedoeld heeft zoals ik het gelezen heb.

Nu denk ik wel dat als ik dit boek had gelezen toen ik nog student was dat ik het niet zo begrepen zou hebben zoals ik dat nu doe. Dat geldt natuurlijk voor heel veel boeken maar bij dit boek had ik dat gevoel extra sterk omdat ik als twintiger die onderlinge verhoudingen tussen studenten en professoren nog niet zo goed had kunnen invoelen. Ik denk dat ik destijds wellicht de zijde van de studenten had gekozen en weinig begrepen zou hebben van de oudere professoren. Nu is het wellicht andersom.

Alles bij elkaar een grote verrassing. ( )

Een typisch Hermansboek, beetje zuur maar een mooi tijdsbeeld. Het neigt een beetje naar het absurde, de studentenopstand. Boeiend en meelijwekkend. ( )

Seinerzeit war das wohl ein Schlüsselroman. An einer holländischen Uni erhält ein Chemiker den Nobelpreis. Weit davon entfernt, dieses Ereignis irgendwie als Anlass für Veränderungen zu nehmen, verlieren sich alle in ihrem Kleinklein und ihren Befindlichkeiten, Studierende wie die Hochschulleitung, wie auch der Nobelpreisträger selbst.
Ja, man kann manche Parallelen ziehen, nicht zuletzt die, dass mitunter eher diejenigen "etwas werden" die am lautesten schreien und es sich selbst am ehesten zutrauen, etwas zu sein, als diejenigen, die tatsächlich gut sind. ( )

Academische rancune. Voor mij wat gedateerd, maar wel zoals alles van de grootmeester, goed geschreven ( )

Zeer onderhoudend boek waarin het academisch milieu, het studentenprotest van de jaren 60-70, het gedweep met Marx en Marcuse, de seksuele revolutie, en de sensatiemedia treffend te kijk worden gezet. Bijwijlen zeer hilarisch, maar zeker in de tweede helft van het boek een aflopende ballon; de laatste 50 bladzijden lijken eerder een toeristisch promopraatje. ( )