It would be welcome if OMEROS was accompanied by a tour guide.

"...when the sunrise brightens the river's memory."

Parallels with Homer's Iliad can be hard to find in St. Lucia and Africa.

So good that Ma of the No Pain Cafe finally searches out The Cure that we all might like to find!

Helen and Achille, Helen and Hector, Helen and Major Plunket...? And Hector's baby...?

We understand the characters and travels of Achille, Seven Seas, and Philoctete, yet so little about Helen or Hector.

The author as a main character delivered an unusual turn to the plot of rescues and hallucination.

I felt a connection with St. Lucia, yet little with Achille, Hector, or Helen.

And why did Maud bend to Helen's whims?

OMEROS = mysterious, mystical, inscrutable, cyclical, "con-fu-sion," and yes, inspiring. ( )

Ugh, I don't get it and the "verse" is just terrible. ( )

Blurb:
Derek Walcott's Omeros is a poem in five books, of circular narrative design, titled with the Greek name for Homer, which simultaneously charts two currents of history: the visible history charted in events -- the tribal losses of the American Indian, the tragedy of African enslavement -- and the interior, unwritten epic fashioned from the suffering of the individual in exile.
-------------
I picked this up back in the 1990s thinking I might be interested in the content, and to study the form. The story is set mainly on the island of St. Lucia, but also visits other major locals and time frames. As to form, Walcott claimed in an interview that the epic poem [story] was written in hexameter, but more accurately it's loosely reminiscent of terza rima. The 'story' roughly mimics the Iliad, and uses some of the major characters names.

The book had a lot of praise from such as The Washington Post, The New York Times Book Review, and New Yorker, not mention wining some literary awards. All of which resulted in renewing my skepticism in following the sheep.

There were some parts I liked, so I gave it two stars instead of one. One and a half would be more accurate.
I guess I'm jus' not a high-brow :-) ( )

Simultaeneously such wonderful writing and a slog ( )

Geïnspireerd door Homerus schrijft Walcott in drieregelige strofen het verhaal van de mensen in het Caraïbisch gebied, blanken en zwarten. Bij zwarten speelt hun familiegeschiedenis heel sterk mee: dromen, gevoelens uit Afrika komen veel voor, en het feit dat ze als slaaf naar het Caraïbisch gebied gebracht werden. Achilles en Hector zijn zwarten, en zij zijn verliefd op Helena, ook zwart. Helena werkt onder meer voor een blank echtpaar. Hij is ex-militair en hij probeert de geschiedenis van zee- en veldslagen op en rond het eiland te beschrijven.
Walcott schrijft dus geen verhaal dat op de Ilias of de Odyssee lijkt, maar verwerkt allerlei motieven daaruit en uit andere werken uit de literatuurgeschiedenis, in zijn eigen verhaal. Soms is het lastig om te begrijpen wie aan het woord is, vooral als tegen het eind van het verhaal de schrijver steeds vaker het woord lijkt te nemen.
Ik heb het niet zozeer als een doorlopend verhaal, maar meer als sfeertekening en schetsen van de gemoedstoestand van de personages gelezen.