Großartiges Buch, ich hatte wirklich viel Spaß. Einen kleinen Abzug gebe ich für die augenscheinliche Lust an Gewalt und Schmerz am Anfang des zweiten Teils. Etwas weniger ausführlich hätte für mich auch gereicht. Ansonsten wirklich toll!
( )

For me early January 2010 proved to be a bit of a bore and highly lacklustre. School was out, I was relaxing and soon relaxing became synonymous with being bored. So while randomly browsing through books at the local public library I came across 'Rumo & His Miraculous Adventures.'

Now let me be honest. When I was younger I used to watch a cartoon about a poodle's life and 'Rumo' gave off the same vibes. Nonetheless, my dense psychology aside, I picked up 'Rumo' and went home.

Thank my lucky stars I did because I was hooked onto 'Rumo' even when the schools opened in mid-February. So here's Rumo, a dog like warrior creature, his sarcastic sword and a retinue of marvellously weird and exotically outlandish creatures who battle to save their homeland of Zamonia from itself. An epic LOTR type fantasy minus the gravity of the situation and a browbeating elderly wizard. ( )

Rumo And His Miraculous Adventures is a wonderful book. I am not sure exactly what the target age is for the book, but I am guessing pre-teens, and although a lot of parents and others might find the book to be too violent and bloody for pre-teens, I would disagree. Kids LIKE this sort of thing! Big, bloody battles! Swashbuckling! Heroes! Unbelievably evil villains. Monsters! Intestines!

Yet, amid all of this, the book is actually quite touching in a lot of places. Characters you have come to love die in very sad ways. It has been a long, long time since I have felt a pang of loss from the death of a character in a book, but Rumo introduces such wonderful, charming characters that when they do die it feels as if you really have lost someone close to you. The book is also touching in its portrayal of Rumo from puppy to an arrogant, strong headed youth to a thoughtful (although not eloquent) young Wolperting.

Another surprise is that the book weaves in a few small little life lessons that were rather very well done in their subtly. They fit into the story and are not presented as "AND THE MORAL IS..." but simply as part of Rumo's growth as a Wolperting.

If you don't like long diversions, though, you might not enjoy Rumo. Rumo is all about the building of characters and the universe they live in, and that means many, many pages devoted to talking about the world in which Rumo has his adventures. This book is about world building. And what a world it builds! It is really quite wonderful, although sometimes dark and scary.

The story of Rumo himself is actually quite simple. What is interesting is that at the end you realize the story really could have been the story of any of the other Wolpertings in the book. We just happen to get Rumo's story. And it's a great story.

I think kids will really enjoy Rumo. It is full of high adventure, scary villains, scary monsters, romance (albeit a bit of a introverted style romance), and fantastic characters. ( )

Rumo, die in [b:Die 13½ Leben des Käpt'n Blaubär|1491130|Die 13½ Leben des Käpt'n Blaubär (Zamonien, #1)|Walter Moers|https://d.gr-assets.com/books/1349781487s/1491130.jpg|1482372] een bijrolletje kreeg, krijgt in dit boek hier z'n eigen moment of fame. Het boek is opgedeeld in 2 delen: Obenwelt en Untenwelt. In Obenwelt leert de jonge Rumo voor zichzelf op te komen en te ontsnappen aan een bende cyclopen die hem ontvoerd heeft. Samen met Volzotan Schmeik, die in [b:Die Stadt der Träumenden Bücher|1491113|Die Stadt der Träumenden Bücher (Zamonien, #4)|Walter Moers|https://d.gr-assets.com/books/1184189361s/1491113.jpg|1704675] een grote rol speelt, slaagt Rumo zijn vrijheid te veroveren, waarna elk dan z'n eigen weg gaat en Rumo zich laat leiden door een zilveren lint, een belangrijk element in het verhaal. Van Schmeik is nadien geen spoor te bekennen, omdat het boek over Rumo's levensloop gaat.

In Obenwelt ontmoet Rumo soortgenoten, een hele gemeenschap Wolpertingers. Maar Rumo is niet vertrouwd met het leven in gemeenschap en met culturele gebruiken. Dat alles leert hij wel, echter zeer moeizaam. Dat leidt vanzelfsprekend tot opstootjes, maar toch keert het tij wel, ook omdat Rumo zijn talenten verder ontwikkelt, al dan niet op eigen initiatief.

Heel veel actie is er niet in het eerste deel; des te meer en des te bloederiger, gewelddadiger in deel 2, Untenwelt: een donkere, ondergrondse wereld waar allerlei insecten en vreemde creaturen dwalen en leven. Gevechten zijn de kern van het verhaal; in Hel bestaat er immers een soort arena/amfitheater (das Theater der Schönen Tode), waar er gevechten (verpakt als kunst) worden gehouden ter ere van koning Gaunab, ondertussen de 99ste van de dynastie. Alles wordt in feite georkestreerd door z'n adviseur Friftar, die vooral uit eigenbelang handelt, omdat Gaunab verstandelijk achtergesteld is.

De Wolpertingers worden op een dag gevangengenomen, zodat ook zij als vechtslaven in de arena kunnen worden opgevoerd. Tot Rumo, door z'n eerdere verlaten van de stad om liefdesredenen (hint: Rala en geschenk), ter hulp schiet. Maar hij krijgt hulp van enkele inwoners van Hel, echter niet het gewone gepeupel.

Schmeik komt in dit tweede deel terug in beeld; Rumo en Schmeik bundelen opnieuw de krachten, hoewel elk korte metten dient te maken met z'n eigen proble(e)m(en). Vooral bij Schmeik krijg je al een spoiler, om het zo te zeggen, van z'n doen en laten in [b:Die Stadt der Träumenden Bücher|1491113|Die Stadt der Träumenden Bücher (Zamonien, #4)|Walter Moers|https://d.gr-assets.com/books/1184189361s/1491113.jpg|1704675].

Het blijft spannend en onvoorspelbaar tot op het einde; ook al kan je soms raden in welke richting het verhaal zal gaan, je weet daarom nog niet hoe het precies zal uitdraaien.

Het is, m.i., wel spijtig dat het einde (eind goed, alles goed) is zoals het is. Of beter gezegd, dat iets niet verteld wordt, maar overgelaten wordt aan de verbeelding van de lezer, wat op zich ook een goede zaak is. Elk nadeel heb z'n voordeel, zoals Johan Cruijff zou zeggen.

De fantasie van Walter Moers kent (opnieuw) geen grenzen, zo te zien. Niet alleen weet hij het verhaal spannend en entertainend te houden (door bijv. niet alle kaarten op tafel te leggen), hij tapt ook uit andere vaatjes dan de gebruikelijke Fantasy-auteurs: qua personages en schepsels, qua beschrijvingen, enz. En hij kletst er ook nog een brok humor tussen (Löwenzahn en Grinzold, bijvoorbeeld). Ook het (wrede en moorddadig, jawel) contrast tussen Obenwelt en Untenwelt mag niet onderschat worden. Je zou je kunnen afvragen of Moers niet een tikkeltje té ver is gegaan in de beschrijvingen, gezien dit boek vermarkt wordt als jeugdboek.

Net als in zijn andere boeken heeft Moers zelf weer gezorgd voor de grafische toevoegingen; niet alleen als auteur is hij getalenteerd, ook als tekenaar kan hij zeer goed overweg met pen en potlood. Het geeft zijn boeken extra waarde, een extra toets, een USP (unique selling point, zoals dat in de verkoop heet). Maar bovenal, het maakt zijn verhalen levendiger. Dat betekent echter niet dat je je eigen verbeelding niet aan het werk hoeft te zetten. Integendeel.

In 't kort (althans wat betreft de Duitse versie, want ik heb 'm in die taal gelezen): een dikke, vette aanrader! En dan heb ik het niet enkel over de fysieke kant. ;-) ( )

I listened to this on YouTube, where someone uploaded it. But I still want to read the book itself, though. But maybe it's best to first read "Die 13 1/2 Leben des Käpt'n Blaubär", as this little character, Rumo, first appears there. Here he gets his own story. Anyhow, it's another fun and exciting story in the world Zamonien, wonderfully presented/read by Dirk Bach. ( )