Richard Dodds rec

Der junge Daniel Savage wurde zum Richter am Crown Court befördert - wegen seiner Fähigkeiten, wegen der politischen Bequemlichkeit, einen Mann mit farbiger Haut zu befördern - es ist an der Zeit, dass er sich niederlässt. Vielleicht ist seine Ehe doch noch glücklich genug. Kinder im Teenageralter brauchen die Aufmerksamkeit eines Vaters. Seine Karriere verlangt das verantwortungsvollste Verhalten. Tag für Tag steht Richter Savage denjenigen vor, deren Doppelleben aufgedeckt wurde. Er muss über jeden Verdacht erhaben sein.Aber der Übergang von der Komplexität zur Einfachheit entzieht sich ihm. Warum weigert sich seine Tochter, in das geräumige neue Haus umzuziehen, das er und seine Frau gekauft haben? Warum ruft ihn eine junge Koreanerin immer wieder an, um ihn um Hilfe zu bitten? Während die verworrensten Leben vor Gericht ausgebügelt werden, versinkt Daniel Savages eigene Existenz in einem Durcheinander von Gewalt und Verwirrung. Die solide englische Gesellschaft, deren Repräsentant er aufgrund seines schulischen Hintergrunds ironischerweise ist, ist in eine unverständliche öffentliche Galerie zersplittert, in der sich hinter jedem Gesicht eine andere Kultur verbirgt. Und diejenigen, mit denen wir die größte Intimität haben, sind plötzlich die erschreckend mysteriösesten.Ein zufälliger Held, der nur von der Schande überwältigt wird, Daniel Savages Versuch, die Welt irgendwie im Griff zu behalten, wird den Leser bis zur letzten Seite in einer quälenden Spannung halten. Gleichzeitig ist das Gefühl der Anerkennung überwältigend. Das ist die fieberhafte Orientierungslosigkeit der modernen Stadtstraße.

Mijn 4de Parks, en ik begin stilaan zijn systeem te kennen: neem een getroubleerd hoofdpersonage, laat hem (want het is altijd een man) verzeilen in een complexe situatie, vooral relationeel, en beschrijf hoe hij zich diep in nesten werkt en er zich al of niet uit worstelt; beschrijf dit alles vanuit het hoofd van het personage, met constant door elkaar lopende en dus erg chaotisch observaties en overdenkingen. Het hoeft niet gezegd dat dit systeem heel diep graaft in de menselijke psyche en vooral blootlegt hoe wankel ons bestaan eigenlijk is.
Ook in deze roman: Daniel Savage is net gepromoveerd tot rechter bij één van de hoogste rechtsinstanties in het Verenigd Koninkrijk en voelt zich op het toppunt van zijn bestaan: hij straalt natuurlijk gezag uit, weet in juridische zaken feilloos goed van kwaad te onderscheiden en omdat hij de eerste gekleurde man is in de magistratuur lijkt hij een positie van onschendbaarheid te hebben bereikt. Maar die staat van genade wordt al meteen ondergraven want Savage wordt achtervolgd door zijn voorbije, liederlijke leven (zijn al gehavende huwelijk wordt ondermijnd door zijn vele, vroegere liefjes), hij vraagt zich voortdurend af of hij zijn positie alleen maar bereikt heeft door zijn huidskleur (positieve discriminatie, dus) en zijn relatieve zelfzekerheid doet hem voortdurend dingen zeggen en doen die hij beter zou laten. Ook met hem gaat het van kwaad naar erger, maar in tegenstelling tot Parks vorige romans ‘Europa’ en ‘Destiny’ eindigt het niet op een positieve noot. De afloop van het verhaal is nogal bevreemdend en blijft uiteindelijk open. En nog een verschil: Parks registreert de gebeurtenissen rond Savage niet vanuit diens eigen hoofd, maar als een derde verteller. En dat maakt de lectuur er zeker niet eenvoudiger op: de zinnen springen alle kanten op, telkens gerelateerd aan een ander aspect van Savage’s leven. Parks besteedt ook ruim aandacht aan de processen die de rechter voorzit, met soms zoveel details dat de draad verloren dreigt te gaan. Het Parks-systeem stuit hier op zijn limieten.
Toch heeft Parks met ‘Judge Savage’ andermaal een knappe en doorwrochte roman geschreven, die op ingenieuze wijze heel diverse thematieken aankaart zoals schuld en persoonlijke verantwoordelijkheid, de wankelheid van het bestaan, het verschil tussen schijn en werkelijkheid, en het toenemend onvermogen om echt te oordelen.
Het blijft erg fijn toeven in Parks-land, maar dit is zeker niet zijn beste werk. ( )

I have read and enjoyed Tim Parks' non-fiction, particularly his excellent book about football fans in Verona, but this is the first of his novels I have read.
After 100 pages I was so fed up with the writing style that I almost broke my untreatable rule of finishing every book I start. The style was a mixture of stream of consciousness and the rambling of an untidy mind and quite hard to follow.
Still, I persisted, and the rest of the book had some interesting thoughts on the justice system in the UK as the lead character, a judge, became more and more enmeshed in a spider's web essentially of his own weaving.
I think I may stick to Tim Parks non-fiction in future.
( )

Recently promoted to the position of Crown Court judge - jealous colleagues suggest it might be because he is black - Daniel Savage decides at midlife that it's finally time to settle down, foreswear philandering, and rededicate himself to his family. His career demands the most responsible behavior - he must be above suspicion. But Savage has been leading a double life for far too long, and a young woman from his past who holds a secret that could ruin his career and marriage begins making mysterious calls to his house. As tangled lies are solemnly ironed out in his court, Judge Savage finds his own existence suddenly descending into a mess of violence and confusion, and attempts desperately to get a grip on his world in the face of increasingly certain disaster.

A reasonable read, but a bit heavy going in paces. ( )