Tegen de politiekhistorische achtergrond van de situatie in Oost-Europa en Rusland tussen 1922 en 1956 speelt het liefdesverhaal van de Tataarse moslims Faroek en Didar. De epilepticus Faroek is Duits krijgsgevangene en belandt daarna in een drietal Sovjet strafkampen. Didar verliest in de oorlog bijna haar hele familie en is in de ban van de Sovjet propaganda. De twee corresponderen negen jaar met elkaar. In hun brieven komen de verschrikkingen van de goelag en de Stalin-terreur aan de orde.