U mladu jugoslovensku knjizevnost poslije Prvog svjetskog rata Ivo Andric je usao kao zapazena pjesnicka pojava zbirkama Ex Ponto i Nemiri, koje je uglavnom napisao tokom godina tamnovanja u sibenskom i mariborskom zatvoru 1914-1915, potom u vrijeme konfinacije u Zenici i Ovcarevu do 1917. i najzad tokom ljecenja u zagrebackoj Bolnici milosrdnih sestara do kraja rata i ujedinjenja juznoslovenskih naroda. Posto je u periodu izmedju dva rata, uglavnom putujuci i seljakajuci se po Evropi kao diplomata Kraljevine Jugoslavije, objavljivao samo pripovjetke, tokom Drugog svjetskog rata, u tisini svoje iznajmljene samacke sobe u Prizrenskoj ulici u Beogradu, napisao je svoja tri od ukupno cetiri romana, Travnicku hroniku (zavrsen aprila 1942), Na Drini cupriju (zavrsen decembra 1943) i Gospodjicu (decembra 1943 - oktobra 1944). Roman-novelu Prokleta avlija objavio je 1954. godine. Za svoj cjelokupni opus Andric je 1961. godine dobio Nobelovu nagradu za knjizevnost, 'za epsku snagu', kako stoji u obrazlozenju o dodjeli nagrade, 'kojom je oblikovao motive i sudbine iz istorije svoje zemlje.